1939 yılında yaşanan Erzincan depremi Gümüşhane’nin Şiran ilçesinde de yıkımlara neden olmuştu. Depremde anne karnında olan ve 1 yıl sonra deprem çadırında dünyaya gelen 83 yaşındaki Tevhik Celep, 2 yaşındayken başını evlerinin kapısına çarpması sonucu görme kaybı oluşmaya başladı. Köylerinde okul yoktu. Köyün ilk okulu 14 yaşındayken yapıldı ve Celep ilkokula başladı. Görme zayıflığı artması nedeniyle öğretmeninin ve arkadaşlarının ders anlatımıyla 5.sınıfa kadar okuyabildi. Celep önce babasını ardından annesini kaybetti, ardından ağlama hastalığına tutuldu.1992 yılında yaşanan 2.Erzincan depreminde ise kardeşinin oğlu deprem çadırında hayatını kaybetti. 6 kardeş olan Celep, ardı ardına 3 kardeşini kaybetti. 2 yıl önce ailevi nedenlerden dolayı Bayburt, Ardahan ve ardından 3 ay önce ise Trabzon Yıldızlı Huzurevi Yaşlı Bakım ve Rehabilitasyon merkezine nakledildi. Çocukluğundan beri resim ve ahşapa meraklı olan Trabzon’daki Yıldızlı Huzurevinde bulunan uğraş atölyesinde gözleri görmemesine rağmen ahşaptan figürler yaparak hayatını sürdürüyor.
“Hislerimle ahşaba şekil veriyorum”Yaşadığı acılarla dolu hayatı SABAH’a anlatan 83 yaşındaki Tevhik Celep, 1939 da yaşanan Erzincan depreminde Gümüşhane’nin Şiran ilçesinde oturduğumuz evler yıkıldı. Bir yıl sonra kaldığımız deprem çadırda doğdum. 2 yaşındayken evimizin kapısına başımı çarpmışım ve görme kaybı yaşamaya başlamışım. Köyümüzde okul yoktu. 14 yaşındayken yapılan ilkokula başladım. 3.sınıfa giderken yaşadığım görme kaybı artmaya başlad ve 5.sınıfa kadar okuyabildim. Önce babamı ardından annemi, 2.Erzincan depreminde de yeğenimi kaybettim. Yaşadığım acılarla birlikte ağlama hastalığım oluştu. Köyde çobanlık yapıp, hayvan baktım. Çocukluğumdan bu yana resim ve ahşapa merakım var. Az görmeme rağmen bir şeyler yapabiliyordum. Sonrasında ise gözlerim tamamen kapandı. Görmemeye başladım. Gözüme inen perde hayatımı sim siyah hale getirdi. 3 yıl önce ise ailevi nedenlerden dolayı Bayburt, Ardahan ve 3 ay önce ise Trabzon Yıldızlı Huzurevi, Yaşlı Bakım ve Rehabilitasyon merkezine gelerek hayatımı sürdürüyorum. Burada ki atölyede ahşap oyma çalışmaları yaparak günlerimi güzel bir şekilde geçiriyorum. Görememem bana engel değil. Hislerimle ahşaba şekil veriyorum. Kurt, aslan gibi şekiller yapıyorum. Gözlerim kapalı ama hislerim açık. Bu imkanı bize sağlayan devletimizden Allah razı olsun”
