HADİSE“Ölmekten beter…” Depremin üstünden kaç gün geçmişti hatırlamıyorum… Bir kadın ağlayarak, bu cümleyle isyan ediyordu… O isyanı izledikten sonra anladım ve asla unutmadım aslında ne kadar boş bir hayat yaşadığımızı… Kaç kişi ayrıldı aramızdan… Kaç sevgili, kaç anne, kaç evlat, kaç eş, kaç baba… Bir daha hangimiz için aynı olabilir bu hayat?Bir muhabir “enkaz altında insanlar sesimi duyup umutlanmasın diye sessiz yürüyorum” sözleriyle yaşadıklarını anlattıktan sonra… Enkazın üstünde bir babanın, ölen kızının elini tuttuğunu gördükten sonra… Olamaz…
Unutamayız…
Devam edemeyiz… Orda hala insanlar ağlıyorken biz burda gerçekten gülemeyiz. Hatay’a gittim, çocukları gördüm, anneleri gördüm… En başta söylediğim “Ölmekten Beter” hissini yaşadım. Deprem enkazında bir not bulunmuştu “özür dilerim sevgilim, seni seviyorum” yazan… O notun fotoğrafını bana biri gösterdi. Haklıydı, hayat bu kadar kısayken küs kalınmamalı, insan sevdiğine,seni seviyorum diyebilmeliydi ama gerçekten sevenler… Çünkü bunu da bu felaketle öğrendim; seven sevdiğini ölüm anında bile bırakmıyor, bırakamıyor… O değil yanında, hayatta olmasa bile seviyor… Elini bırakmıyor… Vazgeçmiyor…Vazgeçmemek ne demek orada o felaketi yaşayan insanlar öğretti… Çok ağladım, küs gidenlere, aşık gidenlere, sevdiğine doyamadan gidenlere… Her şey gitti, bitti… Bir daha oralarda ne zaman gerçekten bir çiçek açar, ne zaman gerçekten biri kahkaha atar… Sanıyorum hiç bir zaman…Kahramanmaraş, Hatay, Adıyaman, Osmaniye, Gaziantep, Şanlıurfa, Malatya, Diyarbakır, Adana, Kilis ve Elazığ sizi hiç unutmadık. Allah’a dua ediyorum bir daha böyle bir acı yaşamamak için… Acılarınızın hafiflemesi için… Dua ediyorum…
