Suriye’de 27 Kasım’da rejim karşıtı silahlı gruplar ile Beşşar Esed güçleri arasında çatışmalar yoğunlaştı. Gruplar, 30 Kasım ile 7 Aralık’ta Halep, İdlib, Hama ve Humus gibi en büyük illerde üstünlük kurdu. Başkent Şam’a 7 Aralık’ta girmeye başlayan gruplara halk kitlelerinin de destek vermesiyle rejim, Şam ve diğer birçok bölgede kontrolü tümüyle kaybederek çöktü.
Baas Partisi’nin 61 yıllık iktidarı sona ererken rejim lideri Esed başkentten kaçtı. Öte yandan, Suriye Milli Ordusu da aralıkta başlatılan Özgürlük Şafağı Operasyonu’nun ilk gününde Tel Rıfat ilçe merkezini terör örgütü PKK/YPG’den kurtardı. Operasyonda Münbiç ilçesinin de kurtarılmasıyla, Fırat Nehri’nin batısındaki en büyük terör yuvasına dönüşen bölge PKK/YPG’den temizlendi. Ankara destekli Suriye Milli Ordusu tarafından bozguna uğratıldı.YPG’nin basın sözcüsü Ferhad Şami, Financial Times’a verdiği demeçte ABD’nin bölgeden çekilmesinden korktuklarını açıkça dile getirdi. PYD/YPG’nin sözde lideri Mazlum Abdi, Menbiç’i Türkiye destekli Suriye Milli Ordusu’na kaybetmelerinden dolayı ise ABD’yi suçladı. Tam 13 yıl boyunca Suriye sahasının yakından takip eden Türkiye’nin bölgedeki oyunları bozan hamlesi de gözler önüne serildi. Peki, bölgede neler yaşandı? İlk olarak bölgedeki çatışmaların başlangıcı ABD’nin, “cihat” kavramını yorumlama yanlışı ile başladı. Sünni İslam’ı, “cihadist” olarak niteleyen Amerikalılar, sözde protestan İslâm diye yorumladıkları Şia’ya özellikle Irak’ta geniş bir alan açtı. 1. ve 2. Körfez savaşları yüzünden sosyoekonomik sorunlarla boğuşan Irak, Şii Başbakan Nuri el Maliki döneminde devlet kadrolarından tüm Sünni unsurları tasfiye etti. Dışlanan, Irak çöllerinde yaşamaya mahkûm edilen kızgın ve Amerikan karşıtı kitleler hızla örgütlendi. Amerikalıların doğumuna eşlik ettiği DEAŞ, Irak ve Suriye’deki yönetimsel boşluğu doldurdu. Dünyada ne kadar aşırı unsur varsa Suriye’ye yönlendirildi. Bu sırada, marjinal dini grupların tutum ve davranışları, Batı toplumlarına “İslami terör!” şeklinde servis edildi.
